Kampus Uniwersytetu Ekonomicznego znajduje się blisko skrzyżowania, u zbiegu ulic Lubomirskiego i Rakowickiej. Siedzibą Władz Uczelni i Wydziałów oraz administracji centralnej i wydziałowej jest Budynek Główny.

14 września 1880 roku książe Aleksander Lubomirski mieszkający w Paryżu zrobił dwumilionowy zapis na dobroczynne cele w Krakowie. Postanowiono, że pieniądze przeznaczone zostaną na budowę schroniska dla chłopców. W październiku 1891 roku wmurowano kamień węgielny. Uroczyste otwarcie nastąpiło 4 listopada 1893 roku. Już jesienią 1893 roku schronisko przyjęło pierwszych wychowanków. Pierwotnie schronisko było przeznaczone na 120 osób, ale w wyniku dużego zapotrzebowania powiększono je na 160 osób. Od 1911 roku prowadzone było przez salezjanów.

W 1914 roku schronisko zostało przekształcone na szpital dla zakaźnie chorych. Obiekty zakładu uległy w tym czasie znacznej dewastacji, a “żelazny” kapitał stracił na wartości. W roku 1918 budynki zostały przeznaczone na polski szpital wojskowy. Salezjanie dzielnie walczyli o restytucję schroniska, w wyniku czego już w październiku 1925 roku otworzono zakład. 7 września 1939 roku został on przeznaczony na cele wojskowe dla wojsk niemieckich. Po ucieczce Niemców zakład przekształcono na obóz repatriacyjny dla żołnierzy państw zachodnioeuropejskich, następnie zmieniono na szpital wojskowy Armii Czerwonej, co doprowadziło do poważnej dewastacji budynków.

Gmach główny przeznaczono dla fundacji wiosną 1926 roku. Po kapitalnym remoncie budynku, fundacja już we wrześniu 1946 roku przystąpiła do stopniowego uruchamiania schroniska, które jednak zlikwidowano. W budynku tym urządzono dom akademicki dla studentów Akademii Medycznej. Fundacja przestała istnieć na mocy dekretu rządu PRL wydanego dnia 24 kwietnia 1952 roku, anulującego wolę jej wspaniałomyślnego twórcy. Wtedy też budynki przy ulicy Rakowickiej 27 przekazano Akademii Ekonomicznej, obecnie Uniwersytetowi Ekonomicznemu w Krakowie.